Kinevezésekor úgy tűnt hosszú távú projekt vezetője lehet, de jó eséllyel idejekorán távozni fog. Clarence Seedorf munkáját illetően sokféle vélemény van, egyesek szerint nem sikerült bizonyítania rátermettségét, mások viszont adnának neki időt. De milyen edzője is volt az elmúlt fél évben a Milannak Seedorf?
A kinevezésének körülményei
A Sassuolo elleni 4-3-as vereség végleg megingatta az addigi edző, Massimiliano Allegri helyét a kispadon. Az addig is erősen ingatag kispad végül összeomlott, elfogyott a végtelennek tűnő bizalom. Az új edző személye nem érte váratlanul a publikumot. Allegri utódjául korábban is Clarance Seedorf volt az egyik legfőbb esélyes, igaz erre a váltásra leghamarabb idén nyáron vártak a szakértők. Végül az eredmények tarthatatlansága végett úgy döntöttek, hogy ezt a váltást hamarabb hatják végre. A kinevezése előzetesen természetesen rengeteg vitát generált a szurkolók és szakértők körében egyaránt. Abban sokan egyetértettek, hogy Seedorf nagy tehetséggel rendelkezhet, hiszen tulajdonképpen utolsó Milanos éveiben is az edző meghosszabbított keze volt a pályán, ahogyan Brazíliában is szerepet vállalt ezen a téren a klubban. A Botafogo egyik utánpótlás csapatának is vezényelt edzéseket. A kritikusok a döntéstől joggal tarthattak, hiszen ezt leszámítva semmilyen edzői rutinnal nem rendelkezett, ráadásul még a szükséges végzettséget sem sikerült megszereznie. Igaz a hírek arról szóltak, hogy gőzerővel készült az edzői feladatra. Órákat vett a holland válogatottat (majd nyártól a Manchester Unitedet) edző Louis Van Gaaltól, illetve példaképétől, a kosárlabda edzőlegendájától, Phil Jacksontól is kért tanácsokat. “Az a személy, aki inspirál, ugyan nem a labdarúgás területén dolgozik, Phil Jackson. Megkérdeztem tőle, hogy mikor tudnánk találkozni és beszélgetni egymással. Vele dolgoztak a világ legjobb sportolói, például Michael Jordan. Különleges csapatokat épített fel és történelmet írt a kosárlabdában. Nagyszerű csapatokat győztek le” – nyilatkozta szűk két hónappal a kinevezése előtt. A szerepre tehát már a kinevezése előtt készült, ami persze nem jelentette azt, hogy éretté is vált a neki szánt feladatra. A klub tulajdonosának hívására azonban nem tudott nemet mondani, így a vártnál korábban, de elvállalta az edzői szerepkört. Akkor ennek még sokan nem tulajdonítottak nagy jelentőséget, de az utólagos történések fényében már egyértelműen fontos tényező: Seedorf Berlusconi kifejezett kérésére, sőt talán nem túlzás kijelenteni, hogy nyomására került le a kispadra. Állítólag Silvio már régóta kinézte Seedorfot a Milan kispadjára, ahogyan Barbara is őt támogatta elsősorban. A csapat második embere, Adriano Galliani azonban nem benne látta a csapat jövőjét, hiszen a hírek szerint ő a végsőkig kitartott Allegri mellett. Nem lehet tudni, hogy mennyi ideig tartott volna irányából még a türelem, de tény: ez nem az ő döntése volt. Szakmai szempontból egyébként Allegri menesztése abszolút jogosnak tűnt. Az általa irányított csapat taktikailag, mentálisan és morálisan is teljesen szétesett. Ebből a szempontból egy kiesőjelölt elleni, 2-0-ról elbukott meccs nagyon komoly intő jel volt. Ebben a környezetben kellett elvállalnia az edzői szerepet, és azt gondolom, hogy már csak ezért is megilleti valamekkora tisztelet. Persze a Milan edzői széke nagyon hívogató tud lenni, ugyanakkor nem ijedt meg a hatalmas kihívástól, hanem belevágott.
A kinevezése után egyébként joggal merülhetett fel az a kérdés, hogy ezek után mi a csapat célja. Akkor még mind a három porondon állt a Milan. A bajnokságban már komolyabb eredmény elérésére aligha lehetett számítani, ugyanakkor az olasz kupában és a Bajnokok Ligájában még érdekelt voltak Balotelliék. Talán arra lehetett számítani, hogy az olasz kupával próbálják meg menteni a szezont a srácok, hiszen viszonylag jó ágra kerültek Seedorf fiai. A nemzetközi kupában viszont a csapatként talán legegységesebb Atletico Madrid várt a Milanra, ami nem ígért túl sok jót, hiszen pont ezen a téren lehetett a leggyengébbnek tekinteni a csapatot. A bajnokságban Allegri alatt 19 meccsen összegyűjtött 22 pont tulajdonképpen meg is pecsételte a szezont. A szezon eleji cél, a dobogó teljesen elérhetetlen volt, matematikailag az Európa Ligáért még harcban volt a Milan, igaz itt is 10 pont feletti hátrányt kellett ledolgozni. Seedorf kinevezésének ismeretében talán arra lehetett számítani, hogy különösebb eredménykényszer nélkül dolgozhat tovább a holland. Egy ilyen megoldásnak nagy előnye lett volna, hogy Seedorf a csapat ismeretében kezdhet el igazából dolgozni a csapaton nyáron. Amikor már ismeri a játékosait, a keret gyengeségeit, erősségeit és ezen információk ismeretében dolgozhatja ki a végleges taktikát. Egy tapasztalatlan edző számára ez nagy lökés lehetett volna. Mint kiderült később, jóval több eredményt kellett felmutatnia Seedorfnak, de erről majd később.
Elvárások
Stratégiailag két lehetőség adódott az edző menesztését követően. Vagy egy olyan edzőt hoznak, aki bevallottan csak ideiglenes megoldást képez. Ehhez egy tapasztalt, sokat bizonyított edzőre lett volna szükség. Például a sajtóban is felmerült Trapattoni lett volna különösen alkalmas egy ilyen beugró szerepre. Ezzel a gesztussal mindenki számára biztossá vált volna, hogy a vezetők komolyan gondolják még az idei szezont. Rövid idő alatt így lehetett volna jelentős változást elérni.
A másik stratégia lényege inkább a hosszú távú célok kielégítése. A fél évre így olyan edzőt ültetnek le a padra, akivel nem az aktuális szezont kívánják megmenteni, inkább egyfajta projekt élére nevezik ki. Mondanom sem kell, hogy Seedorf kinevezése viszont ebbe a kategóriába tartozik.
Némiképp illogikus módon azonban sikerült ezt a két stratégiát egyesíteni. Olyan edző érkezett, akitől rövidtávon aligha lehetett komoly eredményeket várni. Ezzel párhuzamosan a hosszú távú tervek egyre inkább háttérbe szorultak, egyszersmind egyre többet lehetett hallani, hogy nem elégedettek a csapat teljesítményével. Például az Európa Liga-helyezést érő hatodik hely lett megnevezve Seedorf maradásának biztosítékaként. Mindezt a bajnokság olyan fázisában sikerült kiötölni, amikor a hátrány ismeretében kisebb fajta csoda lett volna, ha ez sikerül.
Utólag nézve persze belátható, hogy ez egy teljesíthető kérés lett volna, ha megfelelően állnak hozzá a játékosok a meccsekhez. Maga Seedorf is feláldozhatónak vélte a bajnokságbéli helyezést. Ezt jelzi például a Bajnokok Ligája visszavágó előtti bajnoki, ahol erősen tartalékos összeállításban küldte pályára játékosait az Udinese ellen. Ha csak azt a mérkőzést komolyabban vesszük megvan az EL-helyezés. (Sőt a Parma anyagi helyzetének köszönhetően már a gólkülönbség javítása is segíthetett volna a csapaton.) Ezek a bajnokságbéli stratégiai célok azonban rosszkor lettek megnevezve. Legalábbis ezekből az apró jelekből én erre következtetnék.
Ami szerintem ilyen helyzetben reálisabb lehetett volna az mindenképpen a nyugodt csapatépítés biztosítása. Az elrontott szezont is előnyre lehetett volna fordítani, méghozzá ha a következő szezonokra készülnek 1-2 fiatal beépítésével és egy működő játékrendszer és stílus alapjainak letételével. Ebből semmi nem valósult meg, amiben persze Seedorfnak is nagy szerepe volt. Essien például minden pályára lépésekor borzasztóan teljesített, egyértelműen rossz igazolás lett. Cristante bizonyította viszont, hogy rá lehet számítani és kiemelkedő teljesítményre is képes a felnőtt mezőnyben. Az, hogy nem építették be ebben a szezonban talán nagyobb csalódás, mint a borzalmas eredmények.
Taktikai és stílus
Allegri munkájának egyik legtámadhatóbb pontja a felfogása volt. Alapvetően egy szilárd hátsó alakzatra kívánta felépíteni a játékát, melynek érdekében általában három védekező középpályással küldte pályára a csapatát. Seedorf kinevezésekor szinte az egyik első nyilatkozatában megerősítette, hogy jóval támadóbb felfogású csapatot képzel el, melyhez játékrendszerként a 4-2-3-1-et kívánja társítani.
A döntés mindenképpen üdvözlendő volt, hiszen a kisebb csapatok ellen csak szenvedett támadásban a Milan. A harmadik szűrőre nem sok szükség volt, hiszen a gólok többségét kontrákból kapta a védelem, aminek levédekezésére nem feltétlen van szükség extra védekező játékosokra. Sokkal inkább egységes és gyors visszarendeződésre. Kiváló példaként állhat előttünk a Roma játéka, akiket alig tudtak kontrával meglepni a szezon során, ha pedig már visszazárt a védelem, akkor szintén stabilnak bizonyult a hátsó alakzat. Kérdéses volt persze, hogy egy teljesen kezdő edző képes lesz-e megoldani a szükséges csapatvédekezést egy olyan klubnál, ahol egész szezonban pontosan ebben teljesítettek legrosszabbul.
Bár alapvetően Seedorf munkáját pozitívan értékelném, azt mindenképpen elismerem, hogy ebben a kérdésben nem sikerült kezdetben előrelépést mutatnia. A 4-2-3-1 veszélyesen gyengének tűnt védekezésben, emellett a támadósor sem állt össze igazán. Különösen, hogy Seedorf mindenképpen dominálni kívánta a találkozókat. Sok passzal, egyérintős játékkal kívánta feltörni az ellenfél védelmét, de ebből egy elég furcsa szituáció alakult ki. Az első meccsek alapján Seedorf támadó szellemű Milanja kevesebb gólt lőtt, mint a defenzív Allegrié, ugyanakkor kevesebbszer is kapitulált. Seedorf több alkalommal is megjegyezte, hogy számára nem a felállás, hanem a stílus fontos. Értékes gondolat ez, és komolyan is vette, hiszen a rendszert nem cserélte le különösebben sokszor, hanem inkább a játék módján próbált csiszolni. Alapvető elképzelése az volt, hogy a támadás szervezését két területre bízza. Mélységben Montolivóra, a támadásban pedig a Kaká-Balotelli párosra. Ez volt az, amire tulajdonképpen végig épített, és egyáltalán nem változtatott rajta az idők során.
A debütáló mérkőzésén két nagyon fontos taktikai elemet alkalmazott a dominancia elérése érdekében. Először is próbálta a Hellas Verona játékát már annak térfelén megölni, azaz labdavesztés esetén letámadtak. Ennek érdekében a védelem is jóval magasabban volt, mint azt megszokhattuk. Emiatt pedig lehetőség nyílt a kettes pontra: Montolivo és De Jong szinte az egész meccset az ellenfél térfelén töltötték, és ha hozzájuk került a labda, egyből meg is játszották azt. Ennek eredménye, hogy a bajnokságban egyetlen meccsen sem passzoltunk annyit összességében és a támadóharmadban, mint akkor.
Fontos megjegyezni, hogy teljesen asszimetrikussá vált a rendszer. Bár elméletben jobb- és baloldalon is tükörszélsőkkel játszottunk, gyakorlatban Honda, Robinho, Kaká és De Scilgio is többnyire jobb oldalon tűntek fel. Ez lehetett akár a rendszer begyakorlatlanságának is a következménye, de azt sem tartom elképzelhetetlennek, hogy ez egy tudatos lépés volt Seedorftól. Heynckes is alkalmazta ezt a stratégiát a Bayernnél, ha gyorsan gólt akart szerezni. Több játékos is ugyanazon a szélen tűnt fel, így növelték a nyomást. A technikás és gyors játékosok pedig így könnyebben kerültek 1-1-be a védőkkel és a kulcspasszok kiosztása is könnyebbé vált. Heynckes azonban nem véletlenül csak B-tervként gondolt erre. A rendszer védekezésben iszonyatosan instabillá válhat. Különösen azért, mert a szélső védőknek is fel kell lépniük a támadással. Éppen ezért ilyenkor Martinezt visszavezényelte a középpályáról a védelembe. Ezt viszont nem alkalmazta a Milan, mert sem Montolivo, sem De Jong nem lépett vissza. Ezért kérdőjelezem meg kissé a rendszer mögött rejlő tudatosságot. Valószerűtlennek tűnik, hogy erre a fontos lépésre nem gondol előre, ugyanakkor ha figyelembe vesszük a tapasztalatlanságát, akkor akár el is fogadható. Az igazság valószínűleg valahol félúton van, azaz Seedorf tapasztalatlansága és a rendszer ismeretének hiánya együttesen okozta ezt a fajta megoldást.
A taktika látványosan nem működött. A labdabirtoklás aránya ugyan jelentős volt (70-30), és viszonylag sokszor is tüzeltünk az ellenfél kapujára (25), de mégis mindenféle nehézség nélkül védekezte le a Milan támadásait a Hellas. Kiszámíthatóak és lendület nélküliek voltak a támadások, ami persze annak is köszönhető, hogy a modern futballban kifejezetten fontos gyors szélsők nem álltak a csapat rendelkezésére. Robinho ugyan elméletben jól cselez, de manapság egyre ritkábban veri meg az emberét 1-1-ben. Kaká fő fegyvere pedig a sebességében rejlett, ami jelentősen kopott az évek során. Balotelli volt az egyetlen olyan játékos a pályán, aki valóban jó az ilyen szituációkban, de középen más feladatot kellett elvállalnia.
Ezt a rendszert és stílust Seedorf az Atletico Madrid elleni első Bajnokok Ligája meccsig alkalmazta. Az eredmény is felemásra sikerült, de a játék egyenesen aggasztó volt. Különösen a védekezés területén, ahol a Napoli tökéletesen világított rá a Milan sebezhető pontjaira. A lendületből vezetett támadások szinte mindegyike magában hordozta a veszélyt, a Seedorfban meglévő nyugalom egyáltalán nem érződött a csapaton. Teljesen egyértelmű volt, hogy váltásra volt szükség, és a tapasztalatlanságához mérten meglepő érettséggel nyúlt a rendszerhez Seedorf. A kulcs az addigi filozófia teljes feladásában rejlett.
A dominanciára törekvő, letámadásra építő csapat helyett egy biztosabb lábakon álló, mélyebben védekező, sőt direkt a kontrák elkerülésére kitalált csapattal állt elő Seedorf. Tudták nagyon jól az edzői stábban, hogy nem lehet annyi hibát elkövetni az Atletico ellen, mint a bajnokságban, mert a spanyolok kíméletlenül használják ki a „ki nem kényszerített hibákat”. Ugyanakkor meglepő lett volna, ha pont az Atletico ellen sikerül minimálisra csökkenteni az eladott labdákat, így arra kellett felkészülni, hogy ezekből nem indulhassanak a spanyolok. A felállás így lett egy 4-4-1-1 vagy még inkább 4-4-2. A két támadó (Kaká-Balotelli) számára csak a támadás építése és befejezése lett a feladata, így például a brazil mentesült a védelmi feladatok alól. Ez fontos, mert a 4-2-3-1 egyik gyengesége pontosan abban rejlett, hogy Kaká erejét felemésztette a védekezés, ahol nem tudott nagyot alkotni, de így a támadásokat sem tudta hatékonyan segíteni. Így viszont kötetlenebb szerepkörben segíthette Balotelli játékát, akire így kevesebb feladat hárult. A rendszer lényege a védekezésben rejlett. Taarabt és Poli is lezárta a maga oldalát. Külön érdekesség, hogy Taarabt klasszikusabb szélsőt játszott, így a kulcsszerepe nem a befejezésben rejlett, mint egy tükörszélsőnek, hanem az előkészítésben kellett segédkeznie. Valószínűleg az is szerepet játszott ebben a döntésben, hogy Filipe Luis hiányában Insua védekezett azon az oldalon, amivel messze a legsebezhetőbb pontja volt a spanyoloknak.
Ez a megoldás nem működött rosszul, sőt Seedorf próbálkozásai közül messze a legjobb stílus és taktika volt. Többnyire igyekezett is ezt alkalmazni és csak akkor váltott, ha azt taktikailag valami nagyon indokolta. Ilyen volt két rangadó, a Juventus és Inter elleni mérkőzés.
Előbbi meccsre visszatért a 4-2-3-1-hez, méghozzá azért, hogy lassítsa a Juventus támadásépítéseit. Ezen a találkozón az irányító pozíciójában Polit találhattuk, aki nem a támadásépítésben töltött be kulcsszerepet, hanem Pirlo semlegesítésében.
A másik alkalmazott formáció a 4-3-1-2 volt, ahol szintén a labdakihozatal zavarása volt a célja Seedorfnak, de ezt a funkciót Taarabtnak kellett betöltenie.
Eredmények
Seedorf alatt a Milan a meccsek pontosan felét nyerte meg, 40% esetében vesztesen hagyta el a pályát és csupán az esetek 10%-ban kellett megosztozni az ellenféllel a pontokon. Konkretizálva ez 22 meccsen 11 győzelmet, 9 vereséget és 2 döntetlent jelentett.
Nemzetközi porondon Seedorf egyelőre nyeretlen, igaz csak két mérkőzést vívhatott. Ugyanígy győzelem nélkül maradt az olasz kupában, ahol az Udinese ellen búcsúzott a Milan.
A bajnokságban 11 győzelemmel, 2 döntetlennel és 6 vereséggel zárt. Ez összesen 35 pontot jelentett a csapat számára, ami – ha Seedorf kinevezésével indult volna a bajnokság – a negyedik helyre lett volna elegendő.
Minden porondot figyelembe véve egyébként átlagban meccsenként 1,27 gólt szerzett a csapat és 1,18-at kapott.
A nemzetközi sikertelenség és az olasz kupa vereség a kinevezésének viszonylag korai szakaszában érte Seedorfot. Az Udinese elleni találkozó karrierjének 2. összecsapása volt, és még nem volt 10 meccse, amikor az Atletico ellen kellett teljesíteni. Ezeket a vereségeket tehát mindenképpen a rutintalanságának számlájára kell írni.
Viták, ellentétek
A csapaton belüli ellentéteket először az Atletico Madrid elleni kiesést követően szellőztették meg a sajtóban. Állítólag kialakult egy klikk a játékosok között, akik elégedetlenek voltak azokkal a társaikkal akiket látszólag nem viselt meg a vereség. Ez volt az olaszok vs. „lazák” ütközet az öltözőn belül. Seedorf maga is elégedetlen volt néhány játékosával, például Balotelli és Taarabt hozzáállásával. Ezzel párhuzamosan jelent meg a hír, hogy nemcsak a „lazák” viselkedése verte ki a biztosítékot az „olaszoknál”, hanem Seedorf felkészítési módszere is. Elsősorban azt kifogásolták, hogy a meccs előtt nem volt edzés, a taktikai értekezlet pedig későn kezdődött el.
Az öltözőből szivárgó információk egy részét a pályán is lehetett érezni. A Catania elleni bajnokin Seedorf nem kívánta kezdőbe nevezni Montolivót, a játékosok és a vezetők együttes hatására azonban végül ott találta magát a csapatkapitány. A meccs pikantériáját adja, hogy végül Montolivo szerezte a mérkőzés egyetlen találatát, a gólját viszont látványosan nem ünnepelte meg.
Ez arra is utalhatott, hogy Seedorf nem bír a játékosai bizalmával, ami megengedhetetlen. Kezdő edzőként persze nem volt könnyű dolga, valahol érthető, ha a játékosai bizalmának elnyerésére több idő kell. De úgy gondolom kettőn áll a vásár. Ahogyan Seedorf is hibázhatott a kezdetek során, úgy a játékosok irányából is jóval nagyobb türelmet és segítséget kellett volna kapnia. Milyen Milan játékos az, aki nem tiszteli Clarence Seedorfot? Edzőként nyilván nem szolgált rá erre, de Seedorf van akkora figurája a Milannak, hogy kiérdemelje ezt a bizalmat szurkolóktól, játékosoktól és vezetőktől egyaránt.
Az megint másik kérdés, hogy egy klubvezető miért szól bele a taktikába, és egy ilyen fontos kérdés terén miért a játékosok oldalára áll. Elméletben a vezető szerepet taktika területén az edző tölti be, így ha pihentetés vagy bármilyen más megfontolás címén a padra ülteti le az egyik játékosát, joga van megtenni. Ha szakmai döntésről van szó – Seedorf arra hivatkozott, hogy Montolivónak pihennie kellett volna – akkor ki kell állni mellette és nem utasítani. Ez utóbbi egyébként szokása Berlusconinak, többek között állandó jelleggel kérte Seedorfot, hogy Pazzini és Balotelli egyszerre legyenek a pályán, holott a holland világosan közölte, hogy neki kell egy center a padra is.
A játékosok közül páran ugyanakkor egyértelműen pozitívan beszéltek Seedorf munkájáról és a gólörömök alapján érezhető, hogy nem általános a bizalmatlanság irányába, már ha egyáltalán ez létezik.
A játékos-edző kapcsolat mellett érdemes néhány szóban megemlíteni a vezetőség-edző párhuzamot is. Ezen a téren a Palermóra hajaz kissé a gondolkozásmód, hiszen az első adandó alkalommal kihátráltak Seedorf mögül. Konkrétan nagyjából 10 mérkőzés után. Ez talán még Gallianitól nem is váratlan, hiszen a kezdetektől fogva inkább Inzaghit favorizálta, Berlusconi viszont állítólag évekkel ezelőtt edzőt látott már benne. Persze tény, hogy az eredmények nem feltétlenül szóltak Seedorf mellett, de ez semmiképpen sem a nyugalmat jelzi a csapat körül. Másik dolog, hogy a holland felé a tisztelet leghalványabb jelét sem lehetett látni. Berlusconi például az Alzheimeres öregotthonban végzett közmunkája után kijelentette, hogy talált 1-2 embert, aki Seedorfnál jobban kezelné az öltözőt. Ami Seedorf kinevezésének körülményeit ismerve minimum gusztustalan megnyilvánulás.
Ez a jövő edzői számára is aggasztó történet lehet. Seedorf munkája ugyan nem magasztalható az egekig, de tisztességesen és jól végezte el azt. Ha jelentős javulást a játékban nem is lehetett észrevenni, a döntéseiben és kísérletezéseiben folyamatosan érettebbnek tűnt. Jövője tehát mindenképpen lehet a szakmában, ha nem is itt és most. A történtekben leginkább az az aggasztó, hogy egy olyan embert hoztak rendkívül kellemetlen helyzetbe, aki az első hívó szóra érkezett a csapathoz. Még ha nem is elégedettek a munkájával, a nyilvános megalázása nem elfogadható, pláne nem egy olyan erkölcstelen figurától, mint Berlusconi. A Seedorf-féle história leginkább arra mutat rá, hogy a Milan edzőnek a jövőben nem sok beleszólása lesz a keret kialakításában. Ami nem sok jót ígér.
9 hozzászólás
„A nemzetközi sikertelenség és az olasz kupa vereség a kinevezésének viszonylag korai szakaszában érte Seedorfot. Az Udinese elleni találkozó karrierjének 2. összecsapása volt, és még nem volt 10 meccse, amikor az Atletico ellen kellett teljesíteni. Ezeket a vereségeket tehát mindenképpen a rutintalanságának számlájára kell írni.”
Ezzel nem értek egyet!
Az Udinese lehet hogy verhető lett volna, de az Atletico-t akkor se verjük meg, ha Seedorf mellett ül Ancelotti-Mourinho-Guardiola trió!
Sok hülye írta hogy a legkönnyeb csapatot kaptuk, én akkor is mondtam hogy az ATM úgy ver agyon minket ahogy azt illik!
Azért nem volt olyan sima az az Atletico továbbjutás mint azt az eredmény mutatja!Itthon mindent kihagytunk vagy a kapufa segítette ki őket,ők meg gyakorlatilag a semmiből szereztek gólt!A második meccsen se jött ki a lépés,és a második félidőre megtörtünk lélekben is!Kíváncsi leszek jövőre meddig jutnak,de véleményem szerint meg sem közelítik majd az idei teljesítményt!
Ráadásul a San Siros kapufa…
Kis rutinnal az Udinese biztosan fogható lett volna, és talán az ATMA elleni meccsek egyikét (nyilván a hazait) hozhattuk is volna. Egy pici plusz hiányzott csak, lehet éppen a tapasztalat. Akkor játszottunk először a 4-4-1-1-ben, és azért 1-2 helyen lehetett érezni, hogy nem tökéletes a rendszer. A továbbjutásra nem nagyon volt sanszunk. Arra akartam leginkább utalni, hogy a mai Seedorf korántsem biztos, hogy ebből a három meccsből hármat elveszít.
Ez összesen 35 pontot jelentett a csapat számára, ami – ha Seedorf kinevezésével indult volna a bajnokság – a negyedik helyre lett volna elegendő. na ezért kell őt jövőre is itt tartani ha van esze a kopasznak
Én az utolsó sorokkal abszolút nem értek egyet! Nyilvános megalázás amikor egy edző a szezon befejezésével, munkája kielemzése után kell, hogy távozzon? Szerintem ez ennél korrektebb dolog nincs. Más kérdés, hogy Ő nem akar közös megegyezéssel szerződést bontani. De azt sem tudom ebből mi az igazság és mi a sajtó koholmánya.
Ettől függetlenül amire rávilágítottál az elején, telkesen helytálló. Minden nyilatkozat szezon közben, ami kritikával illette See papát, arra utalt, hogy a csapatépítés lenne a fő feladat, ő pedig nem azt csinálja. Aki szerint komolyan el akartuk érni (minden áron) az EL, az nem tudom hol él! Az csak egy szép kis célkitűzés volt, amin csámcsog a média. De a VB miatt csapatépítés kizárt a nyári felkészülés alatt. See pedig szépen megásta a saját sírját azzal, hogy a rutinra szavazott, és tűzoltót játszott.
Félre értés ne essék! Szerintem meg van benne az elhivatottság és jó edző lehet. De csapatot építeni most kellett volna, tökösen, bevállalósan! Ebben csillagos 1es volt Seedorf.
Nem erre gondoltam. De amikor a nagyfőnök az edzői képességét az Alzheimeres betegekhez hasonlítja egy nyilatkozatban, az megalázó.
Azzal nem lenne gond, ha a teljesítményének fényében lenne felülvizsgálat, másfelől erre nem Seedorfnak, hanem a vezetőknek kellett volna gondolni. Ahogyan a Tottenham edzője, Sherwood szerződésében is benne volt, hogy fél év után döntenek arról, hogy életbe lép-e az opció, úgy ezt nálunk is meg lehetett volna tenni. Ha pedig Seedorf ilyen feltételek mellett nem érkezett volna, akkor új edző után néznek.
De az nem jó megoldás, hogy mindenáron egy rutintalan edzőt ültetnek le, szakmai szintjéhez mérten irreális fizetéssel, úgy, hogy aztán az első gyengébb periódus során el is távolodnak tőle. Ezért gondolom, hogy volt egy elképzelése Seedorfnak a csapatról (ebben benne volt a saját szakmai stáb, és gondolom 1-2 játékos érkezése) ami nagyon nem egyezett Berluék elképzelésével. (Ők nem akarják, hogy Seedorf drága stábja érkezzen, és ha azt nem tudják megtenni, akkor nyilván játékosok sem érkeznek.) Ami megint felveti a kérdést, hogy erről miért nem korábban tárgyaltak. Vagy Seedorf a szerződésének aláírása után jelentette volna ki, hogy kikkel szeretne dolgozni a jövőben? Itt nehéz igazságot tenni.
Az EL viszont kimondott cél volt, érdekes módon pont akkor, amikor már azt gondolhatta mindenki, hogy biztosan nem fogunk odaérni.
A csapatépítés terén nem alkotott nagyot, másfelől viszont erre nem is akadt sok lehetősége. Ez fura lehet annak ismeretében, hogy fél évig volt edző, de mégis lehet alapja. Először ki kellett találnia azt a stílust, ami leginkább használható a csapattal. Nem volt könnyű, hisz ez Allegri alatt sem volt tiszta. Mire letisztult, hogy mit tudunk játszani már elég forró volt a talaj, hiszen kikaptunk az Atletitől, az Udinesetől, a Juvétól és a Parmától. Mondjuk ezt sem indokolta feltétlenül sok minden, de így történt. Persze emellett Cristantét be lehetett volna építeni, elvégre a rettenetes Essien helyett sokkal jobb teljesítményre lett volna képes. Igazi csapatépítésre azonban szerintem nyártól lenne lehetősége, ha olyan játékosokat igazolnak, akikre szüksége van és felállhat a szakmai stábja.
Utólag azért nem értem Seedorf kinevezését, mert ő volt a drágábban mozdítható edzőjelöltünk. Ettől általában irtózni szokott a vezetőség, mindig az olcsóbb megoldást keresik. Azzal pedig, hogy kirúgják a lehető legdrágább utat választották.
Mindenki Cristante-t rója fel, de Cristante vagy másfél hónapig sérült volt.Úgy meg nehéz beépíteni!
Nem is azt vártam volna, hogy akkor építse be, amikor sérült. De volt egy olyan 2-3 hónap, amikor ezt megtehette volna. Ha csak annyit lépünk előre, hogy az első számú csere Monti és De Jong mögött, akkor már jelentősen jobb a helyzete Cristanténak. De igazából Seedorf a padra is ritkán ültette le. Ezt pedig még akkor sem tudom elnézni, ha egyébként kedvelem See-t és szerintem nem végzett rossz munkát.