A hanyatlás jelei azoknak is feltűnhetnek akik kevésbé követik figyelemmel a Milant. Kívülről ugyan csak annyi látszódik, hogy a csapat nyerhető meccseket veszít el, eladja a legjobbjait vagy épp nézhetetlenül játszik. Azonban kicsit a dolgok mélyére pillantva látható, hogy valójában a problémák sokkal mélyebben vannak, és bizony nem azon áll vagy bukik a csapat sikeressége, hogy érkezik-e 1-2 minőségi játékos a csapathoz. Bizonyos kérdéseket persze megoldhat, de közel sem mindent. Ahhoz pedig, hogy újra a világelithez sorolhassuk a Milant mindenképpen alapjaiban kellene megoldani a problémákat. Indítsunk egy kicsit távolabbról.
Vitán felül áll, hogy Silvio Berlusconi nagyon sokat tett a klub felemelkedéséért. Amikor 27 évvel ezelőtt megvásárolta a csapatot azzal a céllal tette, hogy a világ legeredményesebb klubjai közé emeli a Milant. Ehhez megvolt a szükséges egója, pénze és lehetősége is. Pontosan olyan projektbe vágott bele, mint amibe manapság arab milliárdosok. Csak épp Berlusconi valamennyi embernél sikeresebb volt, hiszen minden idők legeredményesebb klubelnökei közé tartozik. Sokszor felmerült bennem az a kérdés – pontosan az arab eurómilliók láttán -, hogy mi is kell tulajdonképpen egy sztárcsapat felépítéséhez. Úgy vélem végtelenül egyszerűen összefoglalva: a pénz, a tudás és a „szív” amit akár szenvedélynek is nevezhetünk. Igazából egyik sem nélkülözhető igazán sikeres csapat kovácsolásához. Mert hiába van valakinek pénze ha azt nem tudja megfelelően befektetni, de ugyanúgy hatástalan a tudás tőke nélkül.
Lehetnek igen speciális esetei a futballnak,például a tavalyi Dortmund. Ők csak tudásból táplálkoznak és nem az eurómilliók által. Persze az is tény, hogy a német futball eleve speciális területe a modern labdarúgásnak, hiszen jóformán példátlan módon hozták létre a leghatékonyabb futball-utánpótlást, ami ráadásul komoly stílusváltással is járt. A Dortmundnál azonban van egy klasszikus értelemben vett tudásforrás Klopp személyében. Ő az, aki tökéletesen átlátja a dolgokat és olyan játékosokból is képes klasszist faragni – vagy klasszis teljesítményt előcsalni – akikről talán soha nem gondolták, hogy benne van ilyen szintű kivételes tudás. A kevés pénzért megvásárolt húzóemberek legalábbis erre mutatnak. A Dortmund esetében azonban a tudás nem kapcsolódott össze a tőkével és a siker sem volt nemzetközi kupában mérhető. Persze a 40 millió euróból összetákolt Bajnokok Ligája döntős csapat mindenképpen remekül hangzik. A tőke nemcsak a megfelelő játékosok eléréséhez szükséges, hanem a tudás egyben tartására is. Hiszen a játékosok is pénzből élnek, és a klaviatúrát koptató átlagemberek sokszor álszent hozzáállása a pénzhez – és itt most a több pénzről van szó – mit sem változtat azon, hogy komoly motivációs tényezőről van szó.
Természetesen az 1 millió euró is sok pénz, de azért csábító dolog ennek is a sokszorosát megkeresni. A lényeg azonban az, hogy bármennyire is sok megvetést kapnak azok a játékosok, akiknek motivációt jelent plusz 2-3 millió euró aligha gátolja ez őket abban, hogy a jobb ajánlatot fogadják el. A „szív” vagy másképp a szenvedély kérdése a legizgalmasabb. A súlyos milliókból, számunkra felfoghatatlan összegekből megkreált és mindezzel szinte semmit sem kezdő csapatok vergődését látva ötlött fel bennem, hogy emögött talán valami más is rejtőzhet. Olyan dolog ami a pályán apróságok formájában ütközik ki. Olyan apróságok formájában amik alapjaiban képesek befolyásolni a teljesítményt. Pontosan úgy, ahogyan 80 ezer ember előtt nagyobb eséllyel fut egy nagy bajnok világcsúcsot, mint üresen kongó aréna előtt. Ez a plusz szerintem egy olyan alapban keresendő, akik alapjaiban szívták be a klub identitását. Nem feltétlenül saját nevelésű játékosokról van szó, mert ez az identitás kialakítható bizonyos játékosokban. De ehhez idő kell. És valóban. Ha megnézzük az elmúlt időszak legsikeresebb csapatait, aligha látunk olyat ahol nincs legalább 2-3 ilyen játékos. Bárki bármit is mond teljesen más légiósként küzdeni egy csapatban – ahol előfordulhat, hogy tényleg a pénz a legfőbb motiváció – mint az adott közösségért amit az egész klub jelent. A szurkolókért, a történelemért, a címerért.
A Berlusconi korszak egyik legnagyobb erénye, hogy a már meglévő kiváló alap – nevesítsük, a pénz – mellé mindig sikerrel megtalálta a tudást is. Hogy ebben neki mennyi szerepe volt azt nem tudhatom. Mindenesetre tény, hogy bizonyos időszakig bármihez is nyúlt Berlusconi az arannyá vált. Kiépített egy komoly médiabirodalmat, felépítette minden idők legeredményesebb klubját, eljutott Olaszország miniszterelnöki székéig és Európa meghatározó politikusa lett. Tehát véletlennek semmiképpen sem szabad nevezni és talán nincs is ember, aki ekképp definiálná sikereinek okát. Egy évvel a klub megvásárlása után Berlusconi elkövette klubigazgatói döntéseinek legnagyobbikát. Megszerezte a kispadra azt az Ariggo Sacchit, aki korábban a Parma csapatánál már bizonyította rátermettségét – akár a Milan ellen is. Sacchi zsenialitása teljességgel vitathatatlan. Ahogyan a Parma játékát is hosszú évekre meghatározta a filozófiája, a Milannál is sikeres alapokat tett le.
Mindamellett, hogy a világot is meghódította futball-filozófiájával. Ekkor egyesült tehát a tudás és a tőke először a Berlusconi korszakban. A szenvedélyre tett megállapításom a Sacchi-féle Milanra is igaz. Számos olyan játékosa volt akkoriban a klubnak, aki ízig-vérig telített volt mindazzal amit a Milan jelentett. Ez a tökéletes hármas nem egy alkalommal forrt egybe a csapatnál. Nagyjából három ilyen korszakot tudnék megkülönböztetni. Sacchi, Capello majd Ancelotti idején. Egyáltalán nem tartom véletlennek, hogy sorrendben a Milan három legnagyobb edzőzsenijeiről van szó. (Ismételten szigorúan a Berlusconi-korszakra tekintve.)
2006 és a Calciopoli
A 2006-os bundabotrány alaposan megváltoztatta az olasz foci helyzetét. Akkor gyorsultak fel rohamosan azok a folyamatok, amik tulajdonképpen ma is alaposan visszafojtják a Calcio fejlődését. Az elsődleges probléma a tőke hiányában jelentkezett. Persze nem tudhatjuk, hogy mi történt volna a Calciopoli nélkül, de talán védhető az az állítás miszerint nem lett volna ekkora anyagi értelemben vett válságban a Milan. Vagy legalábbis csak később, hiszen Berlusconi ettől függetlenül is pereskedésbe kezdett volna a különböző üzleti érdekeltségek etikátlan és törvénytelen kicsikarása okán.
Az első komolyabb jelek megmutatkoztak például Shecvhenko eladásában, majd a pótlás elmulasztásában. Abban ugyanis nincs semmi probléma ha egy nagy klasszis elhagyja a csapatot, amennyiben sikerül helyette egy másikat vásárolni. Ehhez azonban tudásra van szükség, ami nekünk akkor nem volt meg. Inkább kapkodásba ment át a dolog, és a végén a világklasszis ukránt, egy drága de középszerű brazillal sikerült pótolni. Érdekes azonban, hogy ennek nem lett komolyabb böjtje – épp ellenkezőleg – mert a csapat Bajnokok Ligáját nyert. Kellett ehhez nem kis mértékben a válság is. Valami miatt az olasz futball a botrányokat követően fantasztikus teljesítményre képes. 1982-ben és 2006-ban vébét nyertek az olaszok (2007-ben a Milan BL-t), míg a 2012-es évben kirobbanó fogadási botrányok után a Squadra Azzurri várakozásokat felülmúlva ezüstérmet gyűjtött be. A 2007-es Bajnokok Ligája győzelem kétségkívül jót tett az olasz foci szerelmeseinek. Visszaadta azt a hitet, amit kissé megtépázott a bundabotrány. Mindettől függetlenül a klub addigi modellje fenntarthatatlan volt, hiszen a tőke továbbra is kevesebb volt, mint korábban. És ott, akkor elkövették a létező legnagyobb hibát. Ahelyett, hogy a csökkenő tőkét, a tudás minél mélyebb kiaknázásával kompenzálták volna, úgy tettek, mintha minden a legnagyobb rendben volna. A körülmények ezt tökéletesen lehetővé tették és tulajdonképpen ez volt a könnyebb út. Hogy is lehetne gondja egy olyan csapatnak, ami először Európa majd a világ trónjára is került, ráadásul úgy hogy megszerezte a „világ legsikeresebb klubja „címet is? Pedig bőven voltak. És a helyzet az, hogy ezek a problémák később sem kerültek megoldásra, sőt még a mai napig is fennállnak. Hogy miért nem az egy nagyon érdekes kérdés. Tény azonban, hogy mélyen a klub identitásába ágyazódott szlogen, hogy mi vagyunk a legsikeresebbek.
Elegendő megnézni a hivatalos honlapot, ahol a főoldalon a kupák mellett öles betűkkel hirdetik: „The most succesfull club.” A csapatépítés is nagyjából ebben a mederben zajlott, holott arra már nem volt elegendő pénze a csapatnak, hogy a végeredmény tényleg siker legyen. Bizonyos égetőbbnek tűnő problémák megoldása helyett a tűzoltás ment, az sem a megfelelő minőségben, hiszen a vezetők kezét kötötte a saját döntésük, miszerint tartják magukat a „legsikeresebb” klub imidzsének ápolása mellett. Tehát ezért sem lehetett a jóval ésszerűbbnek ható Hernanes-tranfszert végrehajtani Ronaldinho kárára. Olyan ember kellett, aki már meghódította a világot a tudásával és aki egykoron volt olyan játékos, aki simán beillett volna a hajdani zsenik közé. Csak épp akkor már túljutott a zeniten ahogyan mondani szokták. Az már régen rossz legalábbis ha egy játékos azzal a céllal vált klubot, hogy visszanyerje régi formáját. Vannak persze olyan esetek is, amikor ez részben megvalósulhat. Ki ne emlékezne például a legendás Rijkaardra vagy Seedorfra? Rijkaard a fantasztikus ajaxos évei utána Zaragozában sínylődött, míg Seedorf az Interben nem találta a helyét. Azonban külön kérésre érkeztek személyesen Sacchi és Ancelotti részéről. Ők tehát tudták mit akarnak vele kezdeni. Ronaldinho már nem ilyen játékosként érkezett. Ő már a vezetőség kérése volt, mivel a játékos formája a csillogás szempontjából már teljességgel másodlagos volt. Ebből a szempontból tehát mindenképpen bukásként értékelhető a játékos leigazolása. Ekkor kezdődött nagyjából az a folyamat, amit szintén komoly súllyal érezhetünk minden vezetőségi tag megnyilvánulásakor. Fontosabb lett a látszat, mint a valóság.
Berlusconi és Galliani munkássága
Az egész írás lényege tulajdonképpen ennek a két embernek a felelősségét keresi a jelenlegi helyzetben. De mindez talán tiszteletlenségnek értékelhető, elvégre olyan emberekről van szó akik sokat tettek a 27 év során a csapatért. Valószínű ennek köszönhető a hosszabb bevezető rész, amiben a Berlusconi-korszak sikerességét méltattam. De bármennyire is nagy dolgokat vittek véghez, a szobor ledöntésében is nagyon nagy szerepük van. Meglátásom szerint mind a kettőnek. Az alapvető gond ami szinte minden lehetőséget korlátoz Berlusconi anyagi forrásainak merülése. Ez ugyebár 2007 után mutatott látványosan romló tendenciát, amivel nincs tulajdonképpen baj. Tett annyit korábban a csapatért, hogy a kevesebbet is elfogadja a népesre duzzadt szurkolótábor. De annyival ő maga is tartozott volna a szurkolóinak, hogy ezekkel szembenéz és keresik a problémát a megoldásra. Ehelyett előtört belőle a politikus és hirtelen megpróbálták megmagyarázni, mint a politikában, hogy a szar valójában miért is aranyrúd. Amíg tehát hosszú éveken át a tőke és tudás együtt mozgott Berlusconi körül hirtelen mind a kettő eltűnt.
A kritikák alól nem jogos kivonni Gallianit sem. Elvégre simán belement a játékokba, sőt az arcát adta a folyamathoz elvégre a Milannal kapcsolatos ügyeket régóta ő intézi a valóságban (könnyen elképzelhető, hogy mindig is így volt.) A problémák elfedésére való törekvések egyik természetes következménye a hazugság. Hiszen ha teszem azt leöntjük otthon a szőnyeget borral, majd a foltot egy bútor elmozdításával tesszük láthatatlanná, előbb-utóbb felmerül a kérdés, hogy miért került más helyre. Ekkor pedig – mivel nyilván jó okból nem fordultunk szembe a bor keltette folt problémájával – jön az első hazugság, ami viszont mindig újat és újat indikál. Így alakult ki az a sokak által elfogadhatónak tartott folyamat, hogy a vezetők szavainak nem lehet hinni. Nemhogy a felét, de sokszor alapja sincs az egésznek. Ez pedig nagyon nem jó így. A vezetőség és a fogyasztók (mert a szurkolók is minden kétséget kizárólag azok) közötti őszinte kommunikáció rendkívül fontos. Főként válságos helyzetekben lehet jövedelmező, de úgy vélem minden szempontból jobb. Sajnos tényleg ott tartunk, hogy már zsigerből hazudnak, így hiteltelenné vált Berlusconi és Galliani is. Ma azt tartom mindkettejükről, hogy többet ártanak (kizárólag az elmúlt néhány évben) a klubnak, mint amit képesek hozzátenni. Berlusconi erénye a csapatban mindig is a pénz formájában jelentkezett elsősorban, ami jelenleg nincs. Több alkalommal is megbüntették már ami súlyosan érintette az anyagi lehetőségeit. Ne felejtsük el, hogy a milliárdos vagyona jelentős része nem mozdítható. A Milant is 7-800 millió euróra becsülik és pontosan tudjuk, hogy nem lát benne tőkét, legalábbis eddig nem szándékozott eladni. Berlusconi személye ráadásul mindig is megosztó volt. Sokan korábban sem láttak benne mást, mint egy egyszerű fehérgalléros bűnözőt, aki korrupció árán jutott el a magasságokba. Tulajdonképpen a mostanában hozott ítéletek ezt semmiképpen sem cáfolják. Ennél nagyobb baj, hogy amíg sokáig „golyóállónak” tűnt az öreg (hiszen jóformán semmiért sem ítélték el) manapság egyre több elmarasztaló ítélet születik vele szemben. A börtönbüntetés (aminek letöltési módja jelen esetben kevésbé fontos) a pénzbüntetés súlyos problémák. Előbbi erkölcsi válsághoz vezethet, hiszen milyen a megítélése annak a klubnak, aminek a vezetőjét egyre-másra ítélik el korrupciós ügyekben, utóbbi pedig értelemszerűen anyagi problémát idéz elő. Galliani esetében a fékező hatás nem kevésbé jelentős. Nem egy helyen olvastam már, hogy mennyire zseniális figura is ő, mert kevés pénzből is remekül gazdálkodik. Valóban vannak kiemelkedő üzletei, ez kétségtelen. De nem gondolom, hogy személyét túl kellene misztifikálni.
Ő egy kiváló üzletember – aki elsősorban addig lubickolt igazán amíg volt mit a tejbe aprítani. Azonban a módszerei sohasem voltak éppenséggel finomak. Nem egyszer igazolt azért játékost, hogy az ne erősítse az ellenfeleket, szó szerint lerabolt klubokat (sokan utálják ma Leonardót, ugyanazt tette mint a kopasz kolléga) és olykor megengedhetetlenül bánt az ellenfél csapataival. Gondolok itt arra, amikor Kaká megvásárlása után arra utalt, hogy egy láda banánért vásárolták meg a játékost. De ez csak az érem egyik oldala, hiszen nyilvánvaló, hogy egy sikeres klubvezető aligha lesz népszerű mások szemében. De a „csóró időszak Gallianija sem különb ettől. A sokszor pofátlan ajánlatok úgy vélem nem ok nélkül verték ki a biztosítékot más csapatoknál. A legnagyobb kár azonban nem is itt jelentkezik. Ez az ember az üzleti tárgyalások során mutatott gátlástalanságát átültette a kommunikációjába is. Így vált a Milan egyik leghiteltelenebb figurájává. Azzal sem értek egyet, hogy a tudása nélkülözhetetlen a csapat számára. A korábbi csapatok felépítése nem az ő nevéhez fűződik elsősorban. A játékosokat nem ő, hanem az edzők választották. Azt természetesen nem áll szándékomban vitatni, hogy amit a részéről meg kellett tenni azt elvégezte. Az edzők kérései rendben megérkeztek. A problémák pontosan akkor kezdődtek, amikor a vezetőség határozta meg kit vásárolnak és nem pedig az edző. Ez vezetett végül a szakításhoz Ancelottival és ezért nem jöttek ki Leonardóval sem. A mai kor Milanjába ezért tökéletes edző Allegri. A középszerűségbe süllyedt báb, aki azt teszi amit mondanak. Aki nem elég tökös vagy értékes ahhoz, hogy játékosokat követeljen. Azzal főz amije van. Csendben és kritika nélkül tűri ezt. Mindezt sokan erényként hozzák fel nála, de nálam mindez egyáltalán nem számít annak. Sacchival, Capellóval vagy Ancelottival ezt nem tudták volna megtenni, de jelenlegi edzőnk egyáltalán nem akkora kaliber. Róla majd később, picit bővebben. Nem merném leírni, hogy nincs koncepció a csapat mögött. Az az igazság, hogy ez a koncepció igen ijesztő képet fest. Nem zajlik más, mint a túlélésre való törekvés, a terelés. Amiből nem lesz csapat.
Sztárcsapatot építünk! Illetve nem… Fiatalítunk! De inkább azt se… – Mi zajlik a csapatban, milyen a keret?
Ha volt olyan taktika, amely alapján minden olcsón megvásárolható, jó nevű játékost elmozdítunk, akkor ennek sikeressége Ibrahimovicban teljesedett ki. Ő 2010-es érkezésekor is tökéletes megtestesítője volt a világklasszisnak. Nem azért adta el korábbi klubja mert rossz játékos, hanem azért mert egy másik szerepeltetése fontosabb volt. Ibrahimovic mellett még egyazon Mercatto alatt sikerült megszerezni egy fiatal és tehetséges védőt (Szokratisz), egy tehetséges középpályást (Boateng) és egy szintén jó nevű csatárt (Robinho), ami hosszú idő után teljesen értékelhető, sőt kiemelkedő átigazolási szezon volt. Mellettük a klub átcsábította a Cagliari alatt év edzőjének is választott Allegrit. Hozzájuk érkezett még télen Cassano és Van Bommel is. Kialakulóban volt egy olyan csapat, ami apróbb módosításokkal könnyedén nagy magasságokba juthatott volna el. A szurkolók persze könnyen el is hihették ezt hiszen akár a csapatépítés gesztusaként is értelmezhetőek ezek a játékosok. Ne felejtsük el, hogy mindegyik nagy korszakunk a megfelelő edző kiválasztásával kezdődött, majd a játékosok vásárlásával folytatódott. Eddig tulajdonképpen stimmelt is a történet. Csakhogy Allegri nem rendelkezett akkora tudással, mint ami megvolt elődjeiben és a csapatépítés sem került befejezésre. Sokkal inkább lefejezéssel végződött, amikor tavaly a PSG pakkban vitte leértékelt kedvenceinket. Ekkor jött elő egy olyan koncepció ami nem a tőke meglétével kecsegtetett, mint amit addig korábban láttunk, hanem a tudással. Ha nem megy pénzből, akkor menni fog tudásból. De valahogy ez a projekt is befejezetlennek tűnik.
Ott tartunk jelenleg, hogy a csapatban szép számmal vannak fiatalok, akik azonban csak elvétve jutnak szóhoz. Nyilván nem a sérült El Shaarawy és De Sciglio kezdőbe követeléséről van itt szó. De nehéz megmagyarázni, hogy a csapat ígéretének tartott Petagna miért nem volt jó végül Pazzini pótléknak, Cristante mint az egyik legnagyobb tehetség miért nem kap lehetőséget, illetve Vergara miért nem jött még szóba, mint opció holott a védelem gyalázatosan teljesít. Talán korai még kijelenteni, de úgy tűnik számomra, hogy nincs fiatalítási terv, ez csak abból a szükségből fakadt, hogy a szenátorok jelentős része nem kívánt hosszabbítani a csapattal. Távozásuk pedig már alapjaiban véve magával hordozta a kor csökkenését. Azt azonban nem szabad elfelejteni, hogy ezzel óriási hibát követtek el ismét. Hiszen a szenátorok tudása minden fiatal számára sokat jelentett volna. Thiago Silva is egészen más védő lenne ma is, ha nem Nesta tanár úr társaként kellett volna beleszoknia az olasz közegbe. A fiatalítás mint törekvés elhalása az igazolásokban is tetten érhető. Annak ellenére, hogy kijelentették nem akarnak igazolni 30 körüli játékost, pillanatok alatt bezsákoltak hármat is Silvestre, Kaká és Matri személyében. Valószínűbbnek tartom, hogy az elterelés sokadig módját láttuk, és ez is alattomosan csapott le. Hiszen a bevezetőben is példaként említett Dortmund is megmutatta, hogy szerethető csapatot lehet építeni tudásból. Sőt akár kupákat is lehet szerezni. Viszonylag sok Milanos oldalon megfordulok és elég komoly vita tárgyát képezi, hogy a jelenlegi keret mire lehet alkalmas, jobb-e mint mondjuk a csodásan rajtoló farkasoké. Meglátásom szerint ha szigorúan azt nézzük, hogy egyénekben hol tart a csapat, akkor azt gondolom a harmadik hely lenne reális. Azonban a futball nem éppen ez a sport, ahol csak egyénekben kell mérni a képességeket. Itt bizony nagyon látszódik, hogy mennyire hagyták beleszólni az edzőt a keret kialakításába. Hiszen amíg a Roma, Juventus, Napoli, Fiorentina négyes edzői a kívánságuknak megfelelő igazolásokat kaptak, addig nálunk az jött, akitől azt remélték, hogy majd a szurkolói elégedetlenséget visszaszorítják. Többnyire. Mert azt hiszem abban sem lenne köszönet ha Allegri szabad kezet kapna építkezéskor. Állítólag – bár jelzem csendben ezt is Galliani mondta – Allegrinek volt lehetősége választani, hogy védőt, középpályást vagy csatárt szeretne. Ő pedig Matrit javasolta, annak ellenére, hogy 12 millióba került, ráadásul ezen a poszton voltunk a legerősebbek. A jelenlegi zömében így is Galliani és Berlusconi csapata. Tele olyan játékosokkal, akikkel nem akar együtt dolgozni a jelenlegi mester és így tulajdonképpen nem is nagyon tud. Részben ezért is tart jó darabig mire megtalálja a játékosok halmazában a saját csapatát. A keretben tehát valóban lenne sokkal több, más kérdés, hogy irtózatosan nagy szerencse is kellene ahhoz, hogy a legmegfelelőbb edzőre essen a választás.
Jöjjön akkor maga az edző
Mindamellett, hogy Gallianiék alatt dolgozni nem egy leányálom jelen pillanatban azt gondolom, hogy Allegri képességei felett sem érdemes elsiklani. Tény, hogy az első évében rögtön bajnok lett a csapattal, méghozzá egy olyan esztendőben amikor remek alapanyaggal dolgozhatott. Ez akár azt is jelenthetné, hogy amikor megfelelő játékosai vannak, akkor tudott igazán kibontakozni, dolgozni. Szerintem azonban ez sem feltétlenül igaz. Az akkori csapatot szemlélve inkább olyan érzésem támadt, mintha egy gyorsulási versenyen a legjobb autót kapná meg, amit valamilyen úton-módon pályán tud tartani és mindenki mást megver. Habár ő nyerte meg az autóversenyt nem biztos, hogy tudatában van annak, hogy mi volt a siker kulcsa. A lóerőket a Serie A legnagyobb klasszisa Ibrahimovic szolgáltatta, aki mellett ráadásul olyan játékosok alkották a Milant, mint például Thiago Silva akire nem túlzás a világ legjobb védője jelző sem. Abban az évben olyan jelentős erőkülönbségben volt a Milan, amikor nem igazán jött még ki, hogy milyen edző is ő. A második évében már inkább benne volt a keze a bukásban. Karrierje során eddig minden szezonkezdete finoman szólva is pocsék volt. Nem ésszerűtlen levonni tehát azt a következtetést, hogy ez bizony az egyik sajátossága az edzősködésének.
Mondhatnánk azt is, hogy meglepően felkészületlen a csapat augusztus-szeptember tájékán. Ez azonban még az apróságok közé sorolható. Sokkal komolyabb problémának érzem a gondolkodásmódját. Tartom, hogy egy olyan klubnál, mint amilyen a Milan az edző nem gondolkozhat folyamatosan a biztonságban. Márpedig ő pontosan ezt teszi. Az átlagos kezdőcsapatait szemlélve is látható, hogy jóval több defenzív játékossal dolgozik, mint elődjei. Érdekes, hogy amíg például Ancelotti négy középpályásából három irányító volt, addig nála az arány nem egyszer négyből nulla. És itt most nem feltétlenül azt kell vizsgálni, hogy milyen minőség állt Ancelotti és Allegri rendelkezésére. Valószínűleg jóval kevesebb kritikát kapna ezzel kapcsolatban a jó öreg Max, ha igazolást nyerne a döntése. Azaz a plusz két szűrő megakadályozná a sok bekapott gólt. Csakhogy nem teszi. Végeredményben tehát sokszor tart ott a csapat, hogy a túlzott biztosítás ellenére gólt kapott a csapata, de lőni éppen emiatt nem is tud. Ekkor jön a jellegzetes, Allegrisan brusztoló Milan, aminél a fű növése is élvezetesebb, tartalmasabb látvány ráadásul a fű legalább nem idegesít. Van azonban egy másik dolog is, ami a megítélését jelentősen rontja és ami mellett butaság lenne szó nélkül elmenni. Ez pedig a fiatalítási projekt. Számos pozitív példát láthattunk a fiatalítással kapcsolatban. Ott van a Dortmund vagy épp az Arsenal példája, ahol viszonylag kevés pénzből tudják megoldani a játékosok vásárlását. (Talán ez mostantól az Ágyúsokra kevésbé igaz.) Valamennyi fiatalításba kezdő csapat esetében közös pont, hogy a vezetőség és az edző együtt döntenek erről. Nemcsak felülről van meg a kezdeményezés, hanem az edző filozófiájába is belefér. Jürgen Klopp vagy épp Arsene Wenger jól bánnak a fiatalokkal, és bíznak bennük. Ha kell bedobják őket a mély vízbe és nem az utolsó lépés egy fiatal játékos játszatása. Allegri ennek pontosan az ellenkezője. A tapasztalt játékosokra épít elsősorban csakúgy, mint sok olasz edző. A fiatalokba vetett bizalma nem belső indíttatásból fakadt, hanem külső nyomásra. Enélkül pedig elég nehéz lebonyolítani sikerrel egy fiatalítást. Az évek során nála beépült fiatalok nagyban köszönhetőek annak, hogy felülről próbálták irányítani.Ez a módszer kétségtelenül nem vezethet sikerre. Összességében én azt látom Allegrin, hogy annyira nem rossz edző, mint aminek sokszor a Milanban tűnik. Az egyetlen gond, hogy ez a tudás, gondolkodásmód nem nagy csapathoz való. Közel sem ő a legnagyobb probléma jelenleg a Milanban. Közelebb áll a valósághoz, hogy a fő problémák egyik közvetlen következménye.
Mi legyen?
A Berlusconi-korszakban aligha lesz még olyan időszak, mint Sacchi, Capello és Ancelotti edzősködése alatt. Nehéz elképzelni, hogy a tudás és a tőke egyszerre ismét egyesülhet a Milanban. Jelenleg legalábbis egyik sincs meg az elvárt mértékben. A megoldás tényleg a vérfrissítésben rejlik. Őszinte, koncepcióalapú, tudással teli vezetőség kell, és akkor ismét a legjobbak között lehet a csapat. De addig a felemelkedés szinte reménytelen.
17 hozzászólás
Respect! Szép elemzés. Csak egyet érteni tudok a fent leírtakkal.
Köszi az írást, sok dologgal egyetértek.
Szokásodhoz híven megint makulátlan az elemzésed. Én meg szokásomhoz híven újra egyetértek.
Talán annyit, hogy szerintem Allegri személye igen is, az egyik legfőbb probléma. Te is leírtad, mennyire nem értesz egyet a gondolkodásmódjával.
Sikeredzők nem maradnak meg ilyen sokáig egy klubnál. De a mi Allegri-nk már 4. éve élvezi a vezetőség bizalmát. Pedig ezidő alatt szinte semmit se mutatott. Fejlődés helyett évről évre rosszabb eredményeket mutat fel.
Pedig a keretünk, ahogy említetted is, simán elégnek kellene lennie a 3. helyre is.
A végszóval egyetértek szintén. Kell a vérfrissítés. Nemcsak a játékos keretünkbe, de a vezetőségbe is. Elférne egy kis szakértelem, mert eddig alulmulják saját magukat. nem ehhez szoktunk hozzá.
Félre ne értsd, problémának tartom Allegri jelenlétét. Pusztán azért nem őt gondolom a legfőbb bajnak, mert egy komolyabb tőkével/járhatóbb koncepcióval rendelkező vezetőség előtt fel sem merülne a neve. Tehát ha az egyes számú gond megoldódna (a vezetőség), akkor a kettes számú (Allegri) is elmenne. Nehéz elképzelni, hogy bárkinek is beleszólást engednének az átigazolásokba. De természetesen a mostani keretből is jobb teljesítmény jönne elő, ha jobb edzőnk lenne.
Remek elemzés,gratulálok!Az utolsó bekezdésben írt végkövetkeztetéssel pedig csak egyet érteni tudok.
Esetleg egy olaszul jól beszélő fórumozó társ lefordíthatná és az olasz Milan fórumra felrakva a testközelben élő és szurkoló milanosok is véleményezhetnék;lehet,hogy ők másképp látják,érzik,tapasztalják testközelből.
Vagy esetleg egyetértenek vele és innen Magyarországról is jól láthatóak és behatárolhatóak a problémák.
Grat Dani! Ez tényleg elgondolkodtató kis eszmefuttatás volt!
Mondjuk talán abban nem értünk egyet, hogy a gondok Seva eladásával kezdődtek. Teljesen jó döntés volt akkor az eladása ennyiért. Emlékezzetek vissza, már az utolsó szezonjában sem volt igazi klasszis támadó. Az meg, hogy egy középszerű brazillal pótoltuk – gondolom Oliveirára gondolsz nem Dinhora 🙂 De akkor a Betisben és a válogatottban is jó volt a srác – bár nálunk finoman szólva is nulla volt.
De, mint pozitívum, azért mindenképp azt emelném ki, hogy mi folyamatosan köpködünk a Chelsea-City-Anzsi-PSG jelenségre miközben azt valahogy elfelejtjük, hogy Berlu papa mennyi pénzt tolt be hozzánk anno. A léptékek mások voltak, de a lényeg ugyan ez volt. Pénzből tudunk mi is építkezni – még ha ezt okosabban is tettük, mint pl. az angol csapatok az elején.
Már többször is megfogalmaztam, hogy Allegri nem véletlenül van a kispadon. Berlu papának nem csak pénze fogyott el, de sajnos szokásává vált megmondania kinek kell játszania adott meccsen (lásd pl. Pato). Ezt egy normális edző nem tűné el és pont ezért kell(ett) ide egy bólogatós kutya.
De tökéletesen igazad van. Allegri menesztése, pár új középszerű játékos tűzoltásnak jó, de a valódi problémát nem fogja megoldani.
Javítanám magam, Dinho helyett Ronaldora gondoltam természetesen.
Írtam is, hogy nem magát az eladást nehezményeztem, hanem a pótlás elmulasztását. Oliveira nem volt rossz a Betisben, de azt hiszem messze volt attól, hogy klasszisnak nevezhessük, míg Sheva azért minden tekintetben az volt. Ha azt nézzük az ukrán eligazolása előtt 28 meccsen szerzett 19 gólt, míg Oliveira a spanyol bajnokságban se nagyon produkált ilyen statisztikákat. Ügyes játékos volt kétségtelenül, de vajon tényleg láttak benne annyit, hogy vele pótoljanak egy ikont? Nem írtam, de így időközben eszembe jutott az Ibra-könyvben olvasott fejezet, amikor azt taglalta, hogy a Milanba akart jönni és nem pedig az Interbe. Végül Braida érdekes tárgyalási módszere miatt pöccent be és írt alá a kék-feketékhez. Ez is mutatja a gondokat. Korábban egy ekkora klasszist nem mulasztottak volna el ilyen amatőr módon.
Most tudom,hogy megköveztek de…
Azzal kezdeném,hogy remek írás,én is Ronaldinho esetében láttam az első jeleket de reménykedtem benne,hogy mellé érkeznek olyanok akik ezt ellensúlyozzák mint pl Rivaldo esetében.
Allegri esetében azonban elmentél 1-2 dolog mellett és ott kicsit kijön,hogy akármint fog tenni a te szemedben gyenge lesz,lehet,az is de nézzük a tényeket. Azzal egyetértek,hogy a bajnoki címhez nem kellett nagy tudás de mikor a sztárokat eladták „alóla” megmutatkozott,hogy nem hülye. A 4-3-3 amit kitalált,bevált,időbe telt,de mikor megtanultuk játszani,szárnyalt vele a csapat. Az,hogy mennyire „romboló” a taktikája,nem derülhetett ki mert nincs és nem is nagyon volt kreatív középpályása,akit bevethet. Aki volt,Cassano,Robinho,Fáraó stb…azokat játszatta.
Kiemelted Matrit akit ő kért és gyenge,bár én várnék még a megítélésével,mert ha Balotelli belövi a ziccereket és van némi szerencséje,akkor most 3-4 gólnál és gólpassznál is járhatna. Ha azon az elven haladunk amit Ronaldinhonál elkezdtél és Matrinál befejeztél akkor említsünk meg még néhány játékost. Szinte biztos vagyok benne,hogy Allegri kérte De Jongot aki ugye remekel. Szerintem Fáraót is ő nézte ki,aki jelenleg a legpiacképesebb emberünk. Constant szintén bevállt. DS-t ő hozta fel a nagyokhoz. Muntarira sem nagyon lehet panasz. Szerintem Boatanget vagy Nocerinot sem a vezetőség nézte ki „sztárnak”. Mikor Cassano jelezte,menni akar,Allegri kérte helyette Pazzinit és mindenki ócsárolta ezért,most meg senki sem akar hallani az eladásáról. Ezeket figyelembe véve,lehet megnéznék egy olyan csapatot,ahol ő kéri és kapja az embereket. Nem csak a „kiegészítő” posztokra hanem a kulcs embereket is. Mert abban is biztos vagyok,hogy Kakat nem ő kérte,az ő választottja Honda lett volna és talán pont azért is mert a Japán,jobban védekezik.
Az az állítás sem teljesen jogos,hogy nem mer a fiatalokhoz nyúlni Fáraó,DS folyamatosan játszik.Niang megkapja a lehetőséget,akkor is ha nem remekel.Cristante mellőzése abban az esetben érthető ha az elmúlt 1-2 hónapban nem változott nagyot a játéka,mert vitathatatlanul nagy tehetség,de a felkészülési meccseken nem egy vagy két gólt kaptunk a könnyelműségeiből. Szerintem azok a fiatalok kapnak nála lehetőséget akiket ő kér,valószínűleg Klopp sem a vezetőség által összeszedett fiatalokból csinált csapatot.
Az sem igaz,hogy nem lett volna lehetősége váltani mert a most szárnyaló Roma,ahova jó pénzért igazoltak embereket,csak az „igenjére” várt. Nagy az esély annak,hogy őt is átverte a vezetőség,mindenféle ígérettel,majd a végén kiszúrták a szemét Matrival. Nem igazán kedvelem Allegrit,lehet kéne a vérfrissítés a padon,de szerintem annyit megérdemel,hogy a fentiek tekintetében ítélkezzünk felette.
Maradjunk annyiban, hogy fogalmunk nincs mi megy a háttérben, de minden jel arra utal, hogy inkább Daninak van igaza és az átigazolásokba nulla beleszólása van Allegrinek. De tény, egyik variációt sem tudjuk biztosan…
Véleményem szerint van beleszólása csak nem a kulcs embereknél. Oda olyanokat hoznak akikkel le lehet csillapítani a népet,mint pl Kaka.
De Jong valóban tökéletes pótlása volt Van Bommelnek, sőt szerintem még jobban is jártunk vele. Azt hiszem, hogy ha valahol akkor szűrő posztra tud jó embereket mondani, mert nagyjából ez a legfontosabb poszt nála a csapaton belül. A többiekről nem tudjuk mi a helyzet. Én a többségben Galliani kezét látom az igazolások mögött, mintsem Allegriét. Hogy miért mondom ezt? Sok olyan nyilatkozatot olvastam amiben valami ilyesmit mondott: „Megkérdeztük róla Allegrit, aki rábólintott.” Vagy épp arról cikkeket, hogy Gallianinak mindenképpen kellett, ezért elhozta.
A fiatalokról… Számomra a lényeg azon van, hogy amennyiben fiatal játékosokra akar építeni egy edző, akkor az 1. legrosszabb esetben 2. helyen álljanak a sorban. Nálunk ElSha és DS is a sérülteknek köszönhette a játékát, tulajdonképpen utolsó lehetőségként. Miután jól teljesítettek már nehéz lett volna kihagyni őket a kezdőből. Cristante megint utolsó helyen áll a sorban. Aláírom, hogy lenne hibája, talán nem is kevés de ezek hosszútávon kifizetődnének. Amikor Klopp elkezdte beépíteni Gündogant látványosan szenvedett, hibázgatott. Ma ott tartunk, hogy sorban állnak érte a klubok és egyesek szerint még Schweinsteiger helye sem biztos miatta a válogatottban.
Abban igazad van, hogy átejtették őt is, de mindent elmond róla, hogy ezt tűri. Komoly edző ilyet nem viselne el. (A Roma pedig az évszázad üzletét kötötte azzal, hogy nem Allegrit szerződtették, habár ezt előre nyilván ők sem tudhatták. 🙂 )
Igazad van! Teljesen mindeggy hogy ki az edző ez a csapat töbre nem hivatott!
Ancelotti „fényezéséhez” hozzátenném,hogy egyedül a Milanban volt igazán sikeres de ott is „csak” a bl-ben(ennyi erővel Benitez is zseni)mert azzal a csapattal,amelyikben Crespo,Serginho,Ambrosini stb…ül a padon,zsinórban lehetne nyerni a bajnoki címeket vagy szemkápráztató focit csinálni,igazából egyik sem sikerült. Allegrinek a kezdő emberei nincsenek olyanok,mint Ancelottinak a cseréi és ha kiesik valaki akkor nem egy sztárt hanem egy kieső csapat cseréjét(Birsa) kell bedobnia. Azért ez akkora különbség,ami mellett nem lehet elmenni szó nélkül.
Ismét nem tudok veled egyet érteni.
Ancelotti a kezdetekben óriásit alkotott a karácsonyfa alakzattal. Tönkrevertük gyakorlatilag egész Európát vele.
Mondjuk az más kérdés, hogy annyira szerelmes lett ebbe, hogy 5 év múlva, mikor a keretben már nem voltak a formációhoz adott játékosok, akkor sem tudott váltani…
Nagyon szépen összeszedett gondolatok, köszönjük az elemzést.
Az Allegrivel kapcsolatos részre szeretnék annyiban reagálni, hogy amiket leírtál, az mind igaz, de én ettől függetlenül még csak kicsit jó edzőnek sem tartom Allegrit. Nevezetesen pont azért a disszoinanciáért, ami legjobban a csapat mutatott játékának és a nyári igazálsra vonatkozó kérelmének viszonyából derül ki. Valóban defenzív játékot erőltetünk, ami egy Milannál elfogadhatatlan, legalább is a kis- és középcsapatok ellen mindenképpen. Illetve az is probléma, hogy a védekező szemléletű középpályánkkal gólhátrányban támadni elég nehézkes feladat. Ha azt gondoltuk volna nyáron, hogy a középpályánk inkább védekezésre berendezkedett, rendben is van nagyjából a meglévő nevekkel, és azért kell támadó (Matri), hogy a támadó potenciál is erősebb legyen, még meg is érteném, ha egy olyan minőségű támadóra irányult volna a kérdés, aki több poszton bevethető, kreatív, szervező is és egymag is képes megoldani a feladatokat. Egy vérbeli középső támadóra gondolnék. Ám nem ez történt, hanem egy olyan csatár (tehát Matri) érkezett, aki köszönő viszonyban sincs ezzel a pozícióval vagy szerepkörrel. Illetve valahol fejtegettem már, amit mindenki évek óta tud, hogy Kaká helye távozása óta üresen tátong. Allegrinek tudta, hogy idén 4-3-1-2 lesz az előírt felállás, de semmit nem tett azért, hogy erre a posztra embert szerezzen. Mit gondolt, ki fogja megoldani ezt a feladatot és ki jelent majd összeköttetést a védekező középpályánk és a csatárok között? Dilettantizmus magas iskolája. A lehetősége adott volt, ám mégsem azt kérte, amit kellett volna. Vagy legalább védőt kért volna… Az edzői ténykedését pedig, amit a helyes felállás megtalálásával, a játékosok nem saját pozíciójukban való játszatásával vagy épp a meccshez való alkalmazkodási képtelenségével mutatott, szerintem már elegen jellemezték és kritizálták. Jól mondtad, nincs sem itt, sem más nagy csapatban keresnivalója.
Ám tényleg nehogy mindent Allegrire kenjünk, nehogy ez a vád érjen, és a cikked sem őt tette meg főkolomposnak. Be kell ismernünk, fejétől bűzlik a hal…
Allegri másik nagy problémája: az értelmetlen és késői cserék. Számtalan esetben, amikor a csapat 2-0-ás hátrányban van egy félidő után és nem jó a döntetlen, hanem nyerni kell a következő történik:
Allegri kivár, kivár, kivár… majd egy támadót cserél támadóra a 81. percben! Minden normális edző már a szünetben lekapna egy védekező középpályást vagy egy védőt és beküldene egy támadót. Az edző a pálya melletti utasításokon kívül, leghatékonyabban a cserékkel tud belenyúlni a meccsbe. Allegri erre képtelen…