Véget ért a felkészülési szezon, innentől kezdve már élesben kell bizonyítaniuk Balotelliéknek. Leghamarabb augusztus 20.-án lépnek pályára Allegri tanítványai Eindhovenben, ahol a bajnokok ligája végső selejtezőkörének első mérkőzését játsszák. Az első igazán fontos erőmérő előtt, azonban érdemes egy kicsit összegezni, hogy mi is történt valójában az elmúlt szűk egy hónapban lejátszott mérkőzéseken. A felkészülési szezon során a Milan nem kevesebb mint három tornán vett részt. A hagyományosnak mondható TIM kupa mellett az Audi kupa és a Bajnokok Kupája elnevezésű tornán is tiszteletét tette a klub. Mind a három mérkőzésen a 3. helyen zárt a Milan, igaz ez a TIM kupán egyet jelentett az utolsó hellyel.
Zökkenőmentesnek aligha nevezhető a csapat előszezonja. A keret jelentős (és minőségibb) része hiányzott, mivel részt vettek a Konföderációs Kupán. Ennek értelmében De Sciglio, Abate, Montolivo, El Shaarawy és Balotelli is az utolsó mérkőzésekre ért csak vissza. Emellett sérülések is hátráltatták a felkészülést, erről majd később bővebben is lesz szó. Arra viszont tökéletesen alkalmasak voltak a meccsek, hogy a fiatalok lehetőséget kapjanak és szembesüljenek az európai sebeséggel és színvonallal.
Játékosok állapota, formája
Jó hír, hogy a legfontosabb játékosok nem nyújtottak rossz teljesítményt. A nagy visszatérő, Nigel De Jong már az első felkészülési tornán kiemelkedett. Habár csak egy félidőt kapott Allegritől, így is a TIM kupa legjobb játékosává választották. Színvonalas játékát a későbbi mérkőzéseken is megőrizte, jelezvén ezzel, hogy tökéletes állapotban van a hosszú kihagyását követően. A támadóalakzat kulcsemberei, El Shaarawy és Balotelli is biztatóan teljesítettek. A Fáraó a Manchester City elleni 5-3-as vereség alkalommal talált be kétszer is Joe Hart kapujába, míg a ghánai származású támadónk a Los Angeles Galaxy ellen lőtt fantasztikus gólt. Esetében le kell szögezni, hogy csak az utolsó két mérkőzésen állt Allegri rendelkezésére, ráadásul a Chelsea ellen csupán egy félidőnyi játéklehetőséget kapott. A Galaxy elleni mérkőzés 80. percének tájékán görcsöt kapott és bár felmerült a lehetősége annak, hogy meg is sérült a vádlija, a vizsgálatok kiderítették, hogy erről szó sincs és ott lehet a közelgő Bajnokok Ligája meccsen. Az új igazolások közül Andrea Poli kapta a legtöbb játéklehetőséget és két gólpasszt is kiosztott. Voltak ugyan mérkőzései, ahol kevésbé tudott kitűnni a mezőnyből, de az néhány mozdulatából is kiderült sokkal jobb játékos, mint Flamini és különösen a támadásépítésben lehet hasznosabb. A középpályán viszont csak akkor kapott lehetőséget, ha De Jong és Montolivo nem voltak egyszerre a pályán. Ebből akár lehet arra is következtetni, hogy egyelőre nem a kezdőben számol vele Massimiliano Allegri. Érdekesség, hogy jobbhátvédként is feltűnt a Chelsea és a Galaxy ellen is, de ez egyelőre nem tűnik nyerő megoldásnak. A Fulhamtől fél éves kölcsön után visszatérő Emanuelson viszont annál jobb alternatíva lehet a bal oldalon védőként. A játékos többször is jelezte már, hogy ebben a szerepkörben érzi leginkább otthon magát. Különösen a támadásépítésben bizonyult hasznosnak (a Sao Paulo ellen ő adta a gólpasszt Kingsley Boatengnek) de hátul már akadtak bizonyzalanságai, elsősorban a termetéből adódóan. A védelem erősen hiányos állapotban volt, hiszen a tavalyi kezdőből sokáig négyen is hiányoztak. Zapata visszatérésével mérséklődtek a problémák, de a hírek szerint a selejtezős mérkőzésre már erősebb hátsó alakzattal vág neki a Milan, hiszen Abate, Mexés és De Sciglio is Allegri rendelkezésére álllhat majd. A felkészülés során gyengébb teljesítménnyel rukkolt elő Kevin Prince Boateng. A „hercegnek” nem akadt igazán jó mérkőzése. Az egész felkészülés leginkább negatív pontja a sok sérült volt. Pazzini már a 2012/2013-as szezon végeztével kidőlt a sorból a térdműtétje miatt, de ezt már előre bekalkulálta a klub és lehetőséget adtak Andrea Petagna számára. Ricardo Saponara eleve sérülten érkezett, amit még az U-21-es Európa Bajnokságon szedett össze. Ezt követően kidőlt a sorból Robinho, Abate, De Sciglio, Bonera, Mexés és Vergara is. Elsősorban tehát hátul lehetnek gondok, habár többük visszatérésére számítanak és a hírek szerint csak elővigyázatosságból hagyták ki őket a csapatból.
A fiatalok
Ahogyan említettem már az egyik pozitívum a fiatal játékosok bemutatkozása. A csapatban debütálók közül Pacifico, Vergara, Gabriel és Petagna játékát kellene leginkább kiemelni. Pacifico a Sao Paulo ellen kapott lehetőséget és higgadtságával kiemelkedett a mezőnyből. Vergara a Manchester City és szintén a brazil csapat ellen lépett pályára. Sebessége és technikája vitathatatlan, viszont akadt számtalan rossz megoldása elsősorban a cselezgetésekből adódóan. Petagna tavaly a Primavera csapat játékosaként tűnt ki a mezőnyből és a felnőttek között is megállta a helyét. Betalált a Sassuolo és a Manchester City ellen is. Az erejével nincs különösebb gond, talán a technikája az ami egyelőre elmarad az elvárttól. Pazzini alternatívájának azonban eddig tökéletesen megfelelt és elsősorban ezért kapott profi szerződést a Milantól. Sokáig pletykáltak arról, hogy Gabriel lehet az új második számú kapusa a klubnak Abbiati mögött. A felkészülés kezdeti szakaszában kapott is bőven játéklehetőséget a brazil kapus. A tehetsége vitán felül áll. A vonalon nagy bravúrokra képes, a beadások kezelése és a kifutások viszont továbbra is problémát jelentenek neki. Nehéz lenne megmondani, hogy hányadik számú kapusa a klubnak jelenleg. Az utolsó meccseken ugyanis Abbiati és Amelia felváltva védték a Milan kapuját és Gabriel nemigen jutott szóhoz mögöttük. Bryan Cristante ugyan már bemutatkozott a Milanban, de komolyabban eddig még csak korosztályos szinten számoltak vele. Évek óta a csapat egyik legnagyobb reménységeként számon tartott játékosa és idén kapott ő is profi szerződést, emellé még a 24-es mezszámot is. A Sassuolo és a Valencia elleni teljesítménye gyengébb volt, de a Sao Paulo ellen már komolyabban kijött, hogy miért is tartják nagy tehetségnek. Montolivo viszatérésével kevesebb lehetőséghez jutott. Csapatunk fiatalabbik Boatengje, Kingsley a Sao Paulo ellen lőtt góljával és a többi meccsen mutatott kiegyensúlyozott teljesítményével több klub érdeklődését is felkeltette. Elsősorban a Serie A-n belül lehetséges a váltás, de az biztos, hogy a játékjogának csak egy részéről hajlandó lemondani a Milan. A felsorolás végére hagytam Niangot, akinek szintén lehetett a távozásáról olvasni. A Newcastle 6-7 milliós ajánlatát és a Genoa kölcsönszerződését is visszautasították eddig és a felkészülés utolsó meccseire nagyon összeszedte magát. A Chelsea ellen hasznosan játszott El Shaarawy cseréjeként, emiatt a Galaxy ellen a kezdőben találta magát. Ezen a meccsen szintén a legjobbak között volt és egészen hihetetlen gólt szerzett. Ráadásul mindezt a kapufa segítségével, ami eddig a legnagyobb ellensége volt a fiatal támadónak. Remélhetőleg ez majd áttöri esetében is a gátat.
A felállás
Saponara biztos és Honda lehetséges leigazolásával ismét felmerült a lehetősége egy 4-3-1-2-es felállásnak, de Allegri nem sűrűn alkalmazta ezt a rendszert végül. A TIM kupán ugyan előfordult még, de ez leginkább annak volt köszönhető, hogy nem volt olyan játékos a pályán aki miatt érdemes lett volna széljátékot erőltetni. Ami azt illeti talán számban sem voltak meg a szélsők. El Shaarawy visszatérésével nagyjából jött a 4-3-3, a tavalyi formában. A Chelsea és a Galaxy ellen azonban határozottan körvonalazódott, hogy az idei 4-3-3-tól mit várhatunk. Persze lehet, hogy Allegri csupán kísérleti jelleggel vetette be ezeket a megoldásokat és éles meccsen majd visszatér a jól megszokott rendszerhez és stílushoz. Mindenekelőtt nézzünk egy hosszabb áttekintőt a tavalyi rendszerről.
Hosszas kísérletezés után tette le végleg a voksát Allegri erre a rendszerre, több ok miatt. 1. Rájött, hogy El Shaarawy a legjobb formában lévő támadója, akire lehet építeni a csapatot. Azonban hiába próbálta ki több kétcsatáros rendszerben is (4-3-1-2, 3-5-2) csak akkor talált be és játszott hasznosan ha tükörszélsőt játszott. Tehát evidensnek tűnt, hogy miatta kénytelen lesz olyan rendszert keresni, ahol vannak szélsők. Ezzel le is szűkült a lehetőségek köre. 2. A középpályán sokáig nem találta az egyensúlyt. A 4-2-3-1 még nem volt borzasztó vállalkozás, de hiába volt meg hozzá a két alap (mélységi irányító és szűrő – Montolivo és De Jong) nem találta meg a megfelelő egyensúlyt ráadásul egy másik kulcsfontosságú szerepkör, az irányító hiányzott is a csapatból. A 3-4-3 amennyire merésznek tűnt, annyira rossz ötlet volt. A 4-3-3-ban viszont az általa igen kedvelt formában szervezhette meg a csapat játékát. Nem titok, hogy Allegri a 4-3-1-2-es felállás híve, ahol a középpályán számos szűrőt helyez el az egyensúly megtartása érdekében. Ez roppant stabil védelmet, ugyanakkor unalmas és kiszámítható támadásokat eredményez. Pláne ha azt is hozzávesszük, hogy a trequartista pozíciójában sem kreatív játékost alkalmazott, hanem egy középső középpályást. A probléma ezzel a felállással pont akkor jött, amikor kivették a kreativitást szolgáltató motort a csapatból, Ibrahimovicot. Nélküle végképp tarthatatlan lett a rendszer. A tavaly látott 4-3-3 lényegében tehát annyiban különbözött a 4-3-1-2-től, hogy Boatenget kitolta szélre. Ezzel persze a támadásoknak az iránya alapjaiban változott meg, ami azért nem kis szemléletváltás. Ami azt illeti talán kicsit át is esett Allegri a ló túlsó oldalára. A 4-3-1-2-ben lehetett hiányolni a szélek bejátszását, amit hasonlóan az Ancelotti-féle gyémántra a felfutó szélsőhátvédekre bízott – csak lényegesen kisebb hatékonysággal. Cafú, Serginho de még Jankulovski is olyan védők voltak, akik maximálisan képesek voltak megoldani a széljátékot. Abate vagy épp Antonini erre már alkalmatlan volt. A 4-3-3-ban viszont jobbára csak a széleken támadott a csapat, több lett a beadás – ami több szempontból sem nagy ötlet. Egyfelől nincs annyi jól fejelő játékos a csapatban – ez akkor lenne igazán hatékony ha Pazzini és Balotelli egyszerre várná középen a labdát. Másfelől pedig – és ez a nagyobb gond – nincs játékos aki képes megfelelő beadásokra. Jobb oldalon De Sciglióban a balon pedig Urbyban lenne lehetőség erre. A fiatal olasz jobb bekk azonban sokszor játszott balhátvédet és még a német Philipp Lahm, a világ (egyik) legjobb jobbhátvédje sem tudja olyan hatékonysággal segíteni a támadásokat ha a gyengébbik oldalán szerepel, így nem meglepő De Sciglio gyengébb szereplése sem. Emanuelson pedig a mostani felkészülési időszakot megelőzően ritkán játszott balhátvédet, és akkor is csak 1-2 félidőre tűnt fel. Emellett pedig neki a védekezés problémát jelenthet, elsősorban a testi ereje miatt. A 4-3-3-nak tulajdonképpen két szakasza volt a tavalyi szezonban. Balotelli előtti és utáni. Balotelli nélkül a támadó hármasnak alapvetően két biztos állandó tagja volt, El Shaarawy és Pazzini. A másik posztra több jelölt is volt, Emanuelson, Robinho és Boateng személyében, de állandó lehetőséget egyikük sem tudott kiharcolni. A kulcsfontosságú poszt a center személyében rejlik. Pazzini legfőbb erénye, hogy kiválóan fedezi testtel a labdát. Ha arról van szó, hogy a csapatnak elöl kell tartani a labdát, akkor biztos, hogy őt kell a pályára küldeni. A technikája és játékintelligenciája azonban alkalmatlan arra, hogy szervezői feladatokat is kapjon, pláne nem Ibrahimovic szintjén. Éppen ezért kényszerből, de a két szélső valamelyikének kellett a támadásokat levezényelnie, ami így óriási mozgásteret biztosított El Shaarawynak és az aktuális jobbszélsőnek egyaránt. Balotelli érkezésével azonban alapvetően megváltozott a lehetősége a centerposzton Allegrinek. Erős fizikumú, gyors és technikás játékos aki magas játékintelligenciával bír. Tipikusan olyan támadó akire érdemes építeni egy csapat játékát. Ekkor már nem kényszerült arra Allegri, hogy a szélről indítsa a támadásokat, ennek megfelelően defenzívebb szerepkörbe helyezte őket, lényegében visszavonva őket a középpályára. Ennek egyértelműen El Shaarawy teljesítménye látta a kárát, aki nagyon messze került a kaputól és a tizenhatos előterétől ahol egyébként optimálisan érzi magát. Ez a poszt persze erőnlétileg is jóval megterhelőbb volt, mintha elsősorban a támadásokkal foglalkozott volna. A Balotellire épített játék ha akadozott is, arra elegendő volt, hogy meccseket nyerjen a csapat és Balotelli 13 meccsen 12 gólt szerezzen. A szélsőket „röghöz kötötte” és a vonal mellett maradtak. Hiába játszott El Shaarawy tükörszélsőt, a feladata inkább egy klasszikus szélsőre emlékeztetett. Ez pedig a kiszolgálást sem könnyítette meg.
A Chelsea és az LA ellen alkalmazott rendszerben ugyanakkor számos változás fedezhető fel. Kezdjük mindjárt a szélsők helyzetével. A korábbi lekötésnek nyoma sem volt. El Shaaarawy és a másik szélső is (Boateng illetve Niang) sokat mozgott akár labda nélkül is az üres területekre – elsősorban középre. Mindezzel pillanatok alatt nagyobb terület nyílt mindegyik támadó számára. Ne felejtsük el, hogy Balotelli számára is nagy segítség ez a nyitottság. Neki az az érdeke, hogy minél komolyabb támogatást kapjon a csapattól. Tavaly ezt elvétve kapta meg, jobbára akkor lőtt gólt ha saját maga kiharcolta a helyzetet, avagy tizenegyest lőhetett. A rendszer azért működhetett, mert hátul nagyjából rendben volt a csapat, Balotelliben pedig van akkora tudás, hogy egymaga is megoldja a helyzeteket. Csakhogy az már az „Ibra-korszakban” sem működött, hogy magányos harcost kreáltak a legjobb támadóból. Ráadásul jóval nagyobb potenciál van a társakban is, minthogy minden feladatot Balotellire bízzanak. Az is megfigyelhető volt, hogy a lendületesebb, többet mozgó szélsők gyakran léptek be a támadásépítésbe, akár 1-1 finoman kivitelezett kényszerítővel is. Cseleket is láttunk, ami szintén újdonságnak hatott. Emellett határozottan sok kontratámadást indított meg a Milan, ráadásul több kombináció is volt erre. Nézzünk is rögtön meg ezek közül néhányat.
Szemmel látható, hogy több Chelsea játékos tartózkodik a kapujuk előtt, mint Milan játékos. Ugyanakkor nincsenek könnyű helyzetben, mivel a piros-feketék lendületből érkeznek a kapura. A támadást megelőzően Balotelli elindult a kapu irányába, amivel egyből le is kötötte a védők figyelmét. Eközben El Shaarawy kapáslövésre kapta a labdát a felfutó Zaccardótól. Alul bejelöltem még Boatenget is, de csak azért mert ő eredetileg jobbszélső volt és mégis áthúzódott erre a támadásra El Shaarawy pozíciójába.
Ebben a támadásban viszont összejött a létszámfölényes helyzet. A szűrőket már lerázták a játékosok és ezúttal Montolivo vitte fel egészen a tizenhatosig a labdát. Szélen Boateng könnyedén megjátszható, a túloldalon pedig Balotelli teljesen üres, habár ha jó átadást kapott volna vélhetően szorongatottabb lenne a helyzete. Az egész jelenetsorból még kiemelném El Shaarawy betörését – amiből egyébként több is volt a felkészülés során – és ami megnehezítette Balotelli semlegesítését a másik oldalon. Ez egy klasszikus példája a szépen kivitelezett kontratámadásnak, hiszen több üresen álló ember is maradt.
Ez már a Los Angeles ellen történt. Ezúttal Balotelli lépett vissza üres területre a labdáért, egyúttal El Shaarawy lendületből megindult a center helyére. Mivel szélen Niang megverte az emberét, jöhetett a kulcspassz, ami csak Fáraón múlt, hogy végül nem lett gólpassz.
A legérdekesebb poszt – és egyúttal a legnagyobb újítást jelentő is – a bal oldali szűrőé volt. Jobb szó híján nevezhetem csak így, mert a szerepkör cseppet sem egy szűrőé volt. Ennek magyarázata előtt, azonban néhány szót a védekezésről is írnék. Allegri már korábban is próbálkozott – különösebben nálunk erősebb csapatok ellen – a letámadással. Emlékezhetünk rá, hogy a Barcelona ellen mutatta be először ezt a fegyvert, de később még párszor visszanyúlt hozzá. Ettől eltekintve azonban nem nagyon láthattunk komoly letámadással próbálkozó Milant. Ezúttal viszont tudatosan törekedett arra, hogy az ellenfél minél gyorsabb játékra kényszerüljön, ezáltal nőjön a labdaszerzés lehetősége. Persze nemcsak ez lehet ebből adódóan a cél, hanem az is, hogy ebből közvetetten gólhelyzet alakuljon ki. Így született például a Los Angeles elleni gól is.
A jelenetsor azzal indult, hogy Montolivo megtámadta a labdás játékost, aki így arra kényszerült, hogy hátrafelé passzoljon. Arra azonban nem számított, hogy két Milan játékos (Nocerino és Poli) leselkedik a passzra. Végül Poli lecsapott a labdára és ezzel ki is szolgálta Balotellit, aki nem hibázott a gólhelyzetnél.
A letámadásnál azonban adódott egy kulcsfontosságú poszt, és itt jön képbe a bal oldali szűrő. Neki kellett odalépnie a labdát vezető játékoshoz és folyamatosan nyomást helyezni a játékosokra. Ez azért is hasznos, mert így lassul az ellenfél labdakihozatala, amivel könnyebb visszarendeződnie a többieknek. Ezt a megoldást szintén láttuk már korábban, például a tavalyi Barcelona elleni első meccsen is a győzelem egyik kulcsa volt.
Másfelől viszont a támadásban is fontos szerepe volt, különösen a kontratámadásban. Muntari és Nocerino is számos alkalommal játszott annyira előre tolt pozícióban, hogy már-már támadó középpályásra emlékeztetett a játékuk. Ebben a tekintetben azonban jókora hiányosságok mutatkoztak meg, hiszen alapjáraton egyikük sem a kreativitásért felel a csapaton belül. Nézzük meg ezt is kép segítségével.
Ezen a képen ismét egy szépen megkoreografált kontratámadást láthatunk. A legérdekesebb az egészeben az, hogy a támadásban résztvevő játékosok közül Muntari helyezkedett legelőrébb. A ghánai keresztmozgással zavarta a védelmet, eközben a Fáraó középre tört be. Így a széleket sikerült üresre játszani, Emanuelson pedig zavartalanul adhatta be a labdát középre. Ilyen és ehhez hasonló jelenetek szép számmal akadtak a Chelsea és a Los Angeles ellenében is.
[Egy kis zárójeles megjegyzés. Ehhez a szerepkörhöz alapvetően rengeteg futómennyiség szükséges, valószínűleg azért is a két legnagyobb futógép szerepelt itt. Azonban a támadójátékban sokszor hiányoztak a játékosoktól az utolsó passzok, illetve olyan megoldások amik gördülékenyebbé tehették volna a kontrákat. Ezen a ponton kénytelen leszek könnyelmű jóslatba bocsátkozni. Világos, hogy a támadásban betöltött szerep miatt Nocerino és Muntari sem idális a posztra. Persze képesek itt játszani, de azzal lényegesebben defenzívebbé válik a Milan játéka. Ugyanakkor a klubbal folyamatosan szóba hozott Honda számára megfelelő lenne ez a feladatkör, feltéve ha a szükséges fizikális feltételeknek képes megfelelni.]
Nézzük egy nagy hiányosságát ennek a rendszernek. A Manchester City ellen is próbálta a letámadásokat erőltetni Allegri, de abból valóságos vérfürdő lett. A City gyors és technikás játékosai könnyed, latinos futballal kipasszolgatták a védelmet. A Chelsea kontratámadásaival szemben is védtelen volt a Milan kapuja és két mesteri támadással sikerült megnyerniük a meccset.
A képen De Bruyne gólja látható, aki lényegében könnyedén sétálhatott be a Milan tizenhatosáig. A védők itt már tehetetlenek voltak, és az ifjú belga hatalmas gólt lőtt Abbiati kapujába. Ez azonban egyelőre még a szervezetlenség számlájára írható, ami pedig könnyedén javítható a rutinnal. Nagy kérdés azonban, hogy Allegri meg meri-e kockáztatni ezt a bátrabb játékot egy fontos tétmeccsen, például a PSV ellen is, avagy visszatér a hátul stabilabb, ámde statikusabb, támadásban kiszámíthatóbb Milanhoz.
12 hozzászólás
Nagyon jó, alapos cikk! Látszik, hogy sokat dologztál rajta, köszi Dani027!
Egész jó!
Minden meccsünk után jöhetne egy ilyen elemzés, nagyot dobna az oldalon.
Köszönöm, hogy vetted a fáradtságot, írtál, képet vágtál miegyéb, ez az igazi minőségi, unique content!
Nagyon jó összefoglalás a felkészülésről! Szép munka,köszönjük!
Nagyon igényes és jól megfogalmazott elemzés. Szép munka, köszönjük.
Szép írás, de pár dolog duplán került bele!
Köszi, megpróbáltam kijavítani.
Ha még marad duplikáció, akkor jelezzétek.
Köszi a cikket, jól leírtad benne a dolgokat és képekkel is alátámasztottad a mondandódat, gratulálok, kiváló munka.
A leírtak és látottak alapján, próbáljuk a gyors és veszélyes kontrákat beiktatni a játékunkba, ennek nagyon örülök. Viszont még jobban örülnék, ha sikerülne rendesen megvalósítani ezeket(amolyan gyilkos kontrákat vezetni), akár egy szerkezeti váltással a 4-2-3-1-el, amit legfőképpen kontracsapatok alkalmaznak. Ha jön Honda Ő lehetne középen, míg a széleken SES és Niang(esetleg Ljajic ha érkezne) és elől Balo. Ahogy az fenti írásban is szerepel a „2”-ben meg a Monti-De Jong páros lenne a szűrő és a mélységi irányító. Igaz ebben a felállásban Poli, Cristante nehezen jutnának szerephez, ha csak azt nézzük, hogy Muntari és Nocerino is harcol ezért a posztért. Remélem, hogy idén több lesz Allegri repertoárjában és nem fog szenvedni a csapat a nem megfelelő taktika miatt.
ez igen!! koszonjuk!
Igazi profi munka,csak így tovább !
Szép munka, annyira jó lett, hogy munkahelyen nem is olvasom el, ennek otthon kell nekiülni és figyelmesen elemezni 🙂 Köszönjük!
Szép írás, gratulálok! Egy megjegyzésem lenne. Hogy a felkészülés alatt miként muzsikál a csapat, az egy dolog. Tavaly sokan azt mondták, Ibrahimovic hiányában mennyivel lendületesebb lesz majd a Milan. Ez néhány nyári meccsen észrevehető is volt, ősszel azonban láttuk, mi történt. Azt gondolom tehát, hogy a tétmeccsek alapján mérvadóbb elemzéseket lehetne készíteni. A PSV elleni meccs(ek) után például jelentkezhetnél egy hasonló írással.
Természetesen igazat adok. Elsősorban azért írtam meg már a felkészülési meccseken látottakat, mert nagyon feltűnő volt a felfogásbéli különbség. Tavaly sokat kritizáltam amiatt Allegrit, hogy nagyon gyáva, biztonsági játékot játszat olyan találkozókon is ahol ez nem lenne indokolt és a kreativitás mindig hiányzott a csapatból. Most viszont mutatott pár meccset, ami azt igazolja, hogy valóban sokkal jobb, szebb játék is benne van a keretben. Úgy gondoltam emellett nem lehet szó nélkül elmenni. Éppen ezért lesz különösen izgalmas, hogy a PSV ellen kipróbálja-e a nyáron bemutatott újításokat, aminek a két meccséről valóban terveztem hasonló jellegű írást.